Aslında yaşadığı bu hayattan, yaşadığı evden, mahalleden çok uzaklara kaçıp kurtulmak istiyordu. Fakat buna cesaret edemiyordu. Atakule’nin en tepesinden Ankara’nın en güzel manzarasını bulmak için etrafa bakmaya başladı. Birden durdu ve gözlerini botanik parkına çevirdi. Aşağıda koca koca yeşil ağaçların, çimlerin, yeni açan güllerin kokusu, kuşların cıvıltısı ve ay ışığı içinde huzur hissettirmeye başlamıştı. Kocatepe camisinden yükselen ezan sesi sanki onu çağırıyordu. Gökyüzünde ışıl ışıl parlayan dolunay ve yıldızlara baktıktan sonra, ezandaki Hayye alel felah, Hayye alel felah (haydi kurtuluşa haydi kurtuluşa) sesine icabet ederek kendini mis kokuların içinde kurtuluşa bıraktı.

Son derece lüks bir evde yaşamasına rağmen hiç huzurlu değildi. Ankara’nın en zengin olan mahallesinde de istediği mutluluğu bulamıyordu. Suni ilişkiler, yapmacık hareketler, samimi olmayan davranışlardan dolayı yaşadığı evden ve mahalleden çok sıkılmıştı.

Zaman zaman okuduğu Atatürk lisesindeki arkadaşlıklarıyla yaşadıklarını özlüyordu. Bazen Orta Doğu Üniversitesindeki öğrencilik yıllarına geri gidip tekrar o anları canlı yaşıyordu. Bazen de Mühendislik fakültesindeki hocalarına karşı özlem duyuyordu. Ama bütün bunların çok geride kaldığının da farkındaydı.

Çalıştığı mühendislik bürosunda da mutlu değildi. Çalışma arkadaşlarıyla güzel ve kalıcı ilişkiler kuramıyordu. Onlarla iş dışında pek konuşmazdı.

Kaan, çoğu zaman duygularını kendi içinde yaşıyordu, kendi içinde ayrı bir dünya yaratmıştı sanki yapmak istediği her şeyi o dünyada yapıyordu. Mutluluğunu kendi içinde yarattığı bu dünya da aramaya başlamıştı.

Hıdır Albayrak – edebiyathaber.net (16 Nisan 2014)