Hazırlayan: Mehmet Özçataloğlu
- Neden çocuklar için yazıyorsunuz?
Çünkü ben bir zamanlar çocuk olduğumu hiç unutmadım. Büyüyüp de geçmişimizi hatırladığımızda, küçükken yaşadığımız sevinçlerin heyecanına, duygularımızın içtenliğine ve çocukluğumuzun verdiği saflıkla özgürce kendimiz olabildiğimiz o zamanlara çok özlem duyarız. Bazen üzgün olduğumuzda ya da çocukluğumuzu hatırlatan bir şeyle karşılaştığımızda yüreğimizde saklanan bu özlem bizi gülümsetmek için dışarı çıkar. Yaş aldıkça, hayatın zorunlu tuttuğu işlere kafamızı gömmek zorunda kaldığımızda ya da kendimiz için biçtiğimiz yeni rollere kapılıp gittiğimizde ise değil hatırlamayı, o hissin orada olduğunu bile çoğu zaman unuturuz. Ben unutmak istemediğim için yazıyorum. Hem de yalnız kalmamak için, böylece kafamdaki çocuğun yanına, onun maceralarını okuyarak ortak olacak birçok çocuk da davet edebiliyorum. Hem belki de o çocuklar büyüdüklerinde, onlara çocukluklarını hatırlatacak şeylerden biri de benim kitabım olur, kim bilir? Ya da bir yetişkin kitabımı okuduğunda tekrar çocukluk yıllarına dönüp mutlu olabilir. Her halükarda insanlar mutlu olsun diye yazıyorum.
- Okuduğunuz ilk çocuk kitabı hangisiydi? Sizde ne gibi izler bıraktı?
Çocuklukta okuduğum ilk çocuk kitapları kesinlikle korkunçtu. Kahramanı çocuklar olan ama aslında hiç de çocukların duygu ve gelişimlerine uygun olmayan kitaplardı. Çocuk kitaplarının hepsinin böyle olduğunu sanıyordum. Sonra lise zamanlarımda gidip bir kütüphaneye üye oldum ve kendi kendime edebi eserler okumaya başladım, işte okumayı asıl o zaman alışkanlık haline getirmeye başladım. Yani güzel bir çocuk kitabı ile karşılaşamadan büyümüştüm bile. İlk kez üniversite zamanlarımda çocuk edebiyatından gerçekten iyi bir kitap ile tanıştım. İlk, Roald Dahl’ın Charlie’nin Çikolata Fabrikası’nı okudum. Kahramanlar fantastik olayların içinde gezinebiliyordu, kitap sana adeta bir rüyada dolaşma fırsatı veriyordu. Üstelik okurken ben de onların yanında olmak istiyordum. O kadar çok sevmiştim ki gidip Roald Dahl’ın tüm kitaplarını alıp hepsini okudum, sonraki yıllarda hepsini eşime de okuttum. Aramızda hala Roald Dahl’ın kitaplarından aldığımız bir sürü terimi günlük hayatımızda espri olarak kullanıyoruz. Sonra Roald Dahl gibi biri olduğuna göre, onun gibi çok seveceğim başka yazarlar da olmalı diye düşünüp araştırmaya başladım. Sonuçta, kendimi bir çocuk kitapları kütüphanesine sahip olmuş halde çalışma masasına oturmuş kıkırdayarak bir çocuk kitabı yazar halde buldum. Çok eğleniyordum.
- Bu kitabı keşke ben yazsaydım, dediğiniz bir kitap oldu mu?
Ransom Riggs’in Tuhaf Masallar diye bir kitabı var. Bu cümleyi onun için kullanabilirim. Kitapta ada olan bir insanın masalı var, evet, bir insan bayağı bildiğiniz kocaman bir adaya dönüşüyor. Böyle bir şeyi hayal edebildiği için onu çok taktir etmiş, hayran olmuştum. İşte hayal gücü böyle sınırsız olmalı.
- Çocuklara yönelik kitaplardan en son hangisini okudunuz? Kitapla ilgili düşüncelerinizi kısaca belirtebilir misiniz?
En son Maceranı Kendin Seç serisinden Yer Altındaki Sır kitabını okumuştum. Yeğenimin kitaplığından ödünç almıştım. Hani şu olaylar ilerledikçe, kendin seçim yaparak olayların gidişine yön verebildiğin çocuk kitaplarından bir tanesi. Böylece kitabı her seferinde başka tercihler yaparak birçok kez okuyabiliyorsun. Daha sonra hatırlarsanız Black Mirror adlı dizinin bir bölümünde de böyle bir şey yapıldı. Kitaptaki tüm alternatif yolları okudum ve aslında asıl hepsini okuyunca kitapla alakalı tüm soru işaretlerinin giderilebildiğini anladım. Bazı bölümlerde kitabın ana konusunu bile öğrenemeden kitap bitiyordu. Düşünsenize o zaman pes etseydim, asıl olayları kaçıracaktım. Bu kitabın en iyi yönü, farklı seçimlerin hikayeyi nasıl değiştirebileceğini görmek oldu, aynı hayat gibi, hayatta verdiğin bir karar için geçmişe dönüp değişiklik yapamıyorsun ama burada yapabiliyorsun. Bu tarz kitaplar, sonuç değerlendirmeyi ve farklı bakış açılarında düşünebilmeyi sağlayabilmek için çocuklar için eğlenceli bir yol sunuyor.
edebiyathaber.net (27 Kasım 2019)
