Şehrin yoktu. Kayboldun. Zamanda bir yerlerde asılı kaldı zihnin.
Kapanmayacak bir parantez içindesin şimdi.
Seni tanıyorum;
“Bir varmış, bir yokmuş. Bir varmış, bir yokmuş… Masallar mıydı öyle olan yoksa insan ömrü mü? Dün varmışım, bugün yokmuşum. Bir varmışım bir yokmuşum…Bir varmışım…Bugün?.. Bugün yokum, bugün dilsizim, bugün körüm, bugün hissizim. Bugün ben değilim, bende değilim. Neredeyim, bilmiyorum. Ben miyim burada oturan? Ben miyim kar yağışını seyreden? Buraya nasıl geldim? Bir tufandan mı geriye kalarak geldim, hatırlamıyorum. Böyle mi olacaktı? Böyle mi gelecekti? Haber miydi, uyarı mıydı? Bileğim, bileğim hâlâ acıyor. Kar yağıyor dışarıda.”*
Üşüyorsun, yaralısın, kimsesiz, kimliksizsin.
Bütün gözyaşları donup kaldı gözlerinde.
Seni tanıyorum;
Üşüyorum, üşüyoruz.
Seni duyuyorum; elim yetişmiyor.
Dereler, tepeler taşlaşıyor. Taşlaşan dünyada yıkıntılar bitmiyor.
Bir ses duyuyorum yukarılardan.
Ses “üzerini örtün,” diyor. Çok yakında; akışkan ve zorba.
Sokağın yalnızlığını, kaybedişini içinde taşıyorsun.
Seni tanıyorum, ulaşamadığım bir çığlıksın. Tutamadığım bir elsin.
Yasın yayıldı bütün hayata. Ne kadar yazsam da kalemimin mürekkebi yetmeyecek, boynum bükük kalacak.
***
Seni görüyorum.
Yalnız bırakıldın. Şiddete uğradın.
Beton blokların arasına hapsedildin. Doğurdun, topladın, temizledin, onardın, bölüştürdün.
Seni tanıyorum. Gölgen bile yoktu. Yükler yüklendin. Ötelendin, itildin. Öldürüldün, tecavüze, tacize uğradın.
Seni tanıyorum.
Varsın ve hep olacaksın; dünyayı özgürleştirmek için.
*6 Şubat Kahramanmaraş depreminde vefat eden arkadaşım yazar Zerrin Bilici’nin yazısından.
edebiyathaber.net (7 Mart 2023)
