Koşulları zor, kötü bir dünyada yaşıyoruz. Hep böyle miydi? Değildi tabii. İnsanoğlu konforunu artırdıkça yalnızlaştı. Yalnızlaştıkça acımasızlaştı. Dünya birbirini yiyenler alemine dönüştü. Yıllar yılı mücadele ettim fakat sanırım ben de yaş aldıkça yıldım ve yoruldum. Bütün bu kötülüklerin içinde kitaplara sığınıyorum. Geçmiş yıllara göre şiir en az yönelebildiğim tür bu dönemde fakat yine de fırsat yarattıkça elime alıyorum.
Şiirde çocuk-yetişkin ayrımı daha keskin diğer türlere göre. Yetişkinler için okuduğum şiirlerle mücadele ruhum kabarsa da çocuklar için okuduğum şiirlerde bir rahatlama- gevşeme hissediyorum.
“Rüzgar çalmasın diye yapraklarını/ Bekleyebilir miyim anne?/ Bahçemizdeki sakız ağacını./ Mendilimle/ Tozunu alırım dallarının./ Şarkılar söylerim ona/ Dil çıkarırım/ Karıncalara izin veririm/ Sadece ziyaret için/ Bir de kanadı kırık kuşlara./ Şiirler söylerim ona/ Resim defterimi de gösteririm isterse./ Görenler ikiz sanırlar bizi./ Nasıl ayırıyorsunuz derlerse/ Birinin gül açıyor dersin/ Gülünce gamzesi.”
Bu dizeler nahif şiirlerin şairi Gökhan Akçiçek’e ait. Ötüken Yayınları tarafından yayımlanan “Kardeşim Sakız Ağacı” adlı kitaptan. Kitabı resimleyense Kübra Ceylan. Renkleriyle gökkuşağına büründürmüş kitabı adeta. Dizeleri yeniden örmüş, canlandırmış.
Gökhan Akçiçek, 1961 Ordu doğumlu bir şair. Yazı, şiir ve röportajları çeşitli dergilerde yayımlanmış. Çocuklar için yoğun mesai harcayan, onlar için üreten bir isim. Şair, şiirleri için “Sözcüklerin sırtına havlu koyarak yazdım” diyor. Ne kadar zarif, değil mi?
Yaşadığımız tüm bu karanlığın içinde ruhuma ışık tuttu dizeleri. “Rüyası Süren Fesleğen” adlı kitabında yer alan “Begonvil Sevinci” başlıklı şiir de bunlardan biri. “Günün hep iyi geçsin diye/ Begonviller sabahın şahidi/ Sevginin şarkısını/ Tamamlıyor bak/ Dalın ucundaki melodi/ Üşürsen bile aldırma/ Yaz yağmurudur geçer/ Ne kadar özensen de/ Nafile/ Nar yaprağını seçer/ Eksik öpücüğün varsa/ Üzülme kekliğim/ Nasılsa tamamlanır/ Bakarsın bu yağmur/ Yıllar sonra/ Seninle uyanır.”
Gökhan Akçiçek’in dört kitabı eşzamanlı yayımlandı ve isimleri ile dikkatimi çekti. Adı geçen diğer ikisinden farklı olarak “Haziran Serçesi” ve “Sevinci Yaz Yeşili.” Şairin geçmiş yıllarda yayımlanan kitaplarının da benzer yumuşaklıkta ve sevgi dolu olduğunu anımsıyorum. Şiirlerinde de yoğun bir çevre sevgisi görülebiliyor. Dizeleri yemyeşil Akçiçek’in. Çiçekler, ağaçlar, kuşlar… İnsan ruhuna zenginlik katacak her şey var bu şiirlerde. Okurken kendimi bambaşka bir dünyada hissettim. Zaten şiirin amacı, bu değil mi? İnsanı iyileştirmeyen şiire de şiir diyelim mi?
“Haziran Serçesi” adlı kitabından şu dizeler kimi iyileştirmez ki? “Gülümsememi bahçe duvarının üzerine bırakmıştım/ Haylaz bir kedi almış sanırım/ Köşedeki ıhlamur ağacına/ Biraz burada beklesin demiştim/ Dönüşte alacaktım oysa/ Uçup gitmiş sevincim/ Bir geyiğin resmini çizmiştim defterime/ Yavru bir pelikan annesi sandı/ Ayn tonda boyamıştım renklerini/ Geyik bile pelikana inandı/ Köpüklü suları ve maviyi/ Ziyaret ettiğimi de söyleyebilirim/ Bu nedenle rüzgarların/ Ezberinde şiirim.”
Ruhunuzu iyileştiren şiirleriniz çok olsun.
edebiyathaber.net (20 Kasım 2023)
