Hazırlayan: Mehmet Özçataloğlu

1. Neden çocuklar için yazıyorsunuz?

Aslında sadece çocuklar için yazmıyorum. Çocuk kitaplarını önce yetişkinlerin okuması gerektiğine inanıyorum. Hayallerinin peşinden koşmaya başlayacak çocuklar ve “çocukluk” anılarından uzaklaşan yetişkinleri çemberime dâhil ediyorum. Sıkça karşılaştığım ve rahatsız olduğum bir durum var. Çocuklarına kitap seçen yetişkinlerin sadece kapağa göre hareket etmesi ya da çocuğunun okuduğu kitabı hiç takip etmemesi. Korkunç sorunlar doğurabilecek bir durum bu. Örneklerini sıklıkla görüyoruz. Kitabın içinde çocuğa uygun olmayan hatta bir yetişkinin bile kaldıramayacağı metinler yer alabiliyor. Çocukluk hayallerinden asla vazgeçmeyen bir yetişkin olarak onların hem mutlu olduğu zamanlarda hem de üzüldüğü anlarda yanlarında olmak istiyorum. Çünkü olduğu gibi, doğal bir şekilde yaşıyorlar bu hayatı. Korkuları da, üzüntüleri de, hayal kırıklıkları da anlık. Bizler gibi küçücük sorunları hayatının merkezine oturtmuyorlar. Niyetim onlara hayatı öğretmek değil. Hayatın uzun bir yolculuk olduğunun farkına varmalarını sağlamak. Hayallerinden asla vazgeçmemeleri gerekiyor. Etrafımda “Hayır!” diyebilen çocuklar görmek istiyorum. Ben umutluyum, onlar bana umut oluyor.

1. Okuduğunuz ilk çocuk kitabı hangisiydi? Sizde ne gibi izler bıraktı?

Pinokyo. Benim için yeri hep ayrıdır. Okuduktan sonra etkisinden çıkamamıştım hiç. Çizgi filmini izledikten sonra da bu durum değişmemişti. Çocukken Pinokyo’nun gerçek bir çocuğa dönüşmesini istemezdim hiç. Kötü niyetten değildi bu isteğim. Sadece onun gerçek bir çocuk olma arzusu hayatta kalmasını sağlıyor gibi gelirdi. Bir şeye tutunmak, çabalamak gibi…

2. Bu kitabı keşke ben yazsaydım, dediğiniz bir kitap oldu mu?

Aslında iki kitap var. Birincisi Benji Davies’in “Dedemin Adası” kitabı için söyleyebilirim bunu. Metin ve resimleriyle çok başarılı buluyorum. İkinci olarak Susanna Tamaro’nun “Kitaplardan Korkan Çocuk” kitabı. Tam bir ters köşe!

3. Çocuklara yönelik kitaplardan en son hangisini okudunuz? Kitapla ilgili düşüncelerinizi kısaca belirtebilir misiniz?

Yapı Kredi Yayınları’nın bizle buluşturduğu “Kardaki Fısıltı” kitabını okudum. “Kardaki Fısıltı” kaybetmek ve kavuşmak arasındaki bağı kuvvetlendirecek türden bir kitap. Feridun Oral’ın hikâyeyi birebir yansıtan resimlerine söyleyebileceğim hiçbir şey yok. Karların arasından gelen fısıltının eşlik ettiği bir hikâye. Kip, Tom, Agnes, Bella, Bob ve Artur’un ormanda buldukları oyuncak ayıyı gerçek sahibine ulaştırmak için çabalamaları. Yıpranmış, yırtılmış hatta tek gözü kalmış bir oyuncak ayının bu hale gelmesinin çok sevilmesinden, oradan oraya taşınmasından, sürüklenmesinden kaynaklı olabilmesi… Çok sevdim.

edebiyathaber.net (12 Haziran 2019)