— Hey, aklıma bi’ hikâye geldi.

— Nasıl bir hikâye?

— Bak, anlatayım.

Okuluna ısrarla kendi bisikletiyle gitmek isteyen dört buçuk yaşında bir çocuğun annesi olarak yeni görevim: Oğlumun yolda gördüğü her bir araba, ev, diğer insanlar, ağaç dalları, yapraklar ve bilimum taşlarla dağılan dikkatini toplayıp onu bisikletini “akıcı” bir şekilde sürmeye ikna etmek. Ve nihayetinde okula vaktinde yetişmek…

Daha erken çıkalım vaktimiz olsun, daha geç çıkalım belki adrenalin olur; yok, bunlar işe yaramadı. Bisikletine ip bağlayıp önden çekeyim? Yok, onu istemedi. Havalanmak üzere olan bir uçakmış gibi arkadan ittirsem? Ooo bu hiç hoşuna gitmedi. Acaba evden çıkmadan bi’ kahve içirmeyi mi denesem? Saçmalama Çiğdem…

Onu hızlandırmaktan vazgeçtiğim, okula geç kalacağımızı önden kabullendiğim, yanında dağlara taşlara, gökte uçan kuşlara ilk defa görüyormuşuz gibi hayret içinde bakarak yavaş yavaş ilerlediğim bir sabah evlerin pencerelerinden görünen yılbaşı ağaçlarına kaydı gözüm. Ardıç’a döndüm, “Hey, aklıma bi’ hikâye geldi.”

Doğru kullanıldıklarında kelimeler ne çok iş beceriyor. Ayaküstü uydurduğum hikâye ne kadar akıcıydı bilemiyorum ama Ardıç’ı tam zamanında okula yetiştirmeye yetti. Bazen, çocuklarla iletişim kurmanın yolu, sonraki adımları bırakıp o anda olup bitene odaklanmaktan geçiyor.

Bu düşüncelerle eve döndüm, Günışığı Kitaplığı’nın yeni çıkanı, Hatırlamak İçin Güzel Bir Gün kitabını elime aldım. Bu ne tesadüf! Kitap, her gün kızını parktan eve döndürmek için türlü türlü yollar deneyen bir babanın komik ve çaresiz hâlleri ile başlıyor! Neyse ki birkaç sayfa sonra babası sevgili kızı Güneş ile iletişim kurmanın yolunu hikâyelerde buluyor. Üstelik bu, geçmişten gelen, kendine ait bir hikâye. Hatta hikâyenin bazı kahramanlarını Güneş bile tanıyor!

Baba-kız her gün park dönüşünde geçmişten bir yaprak koparıp okuyor, artık hikâye olmuş geçmiş günler üzerine konuşuyorlar. Siz de okur olarak onlarla birlikte eve dönüyor, devamı yarın gelecek satırları okumak için sayfaları sabırsızca çeviriyorsunuz. Ömer Açık’ın akıcı kalemine hayran kaldığımı söylemeliyim. Eylem Koçyiğit’in resimleri de hikâyeyi mükemmel şekilde tamamlıyor.

Hatırlamak İçin Güzel Bir Gün, bir çocukluk anısı üzerinden bugün hâlâ tartıştığımız toplumsal değerleri, önyargıları ve dayanışmanın kaçınılmaz hafifliğini bir çocuğa anlatabilecek incelikte bir hikâye. Hatırlamaya teşne bir insan olarak anıların geçmiş ve bugün, bugün ve gelecek arasındaki bağlayıcı gücünü bir kez daha görmek beni mutlu etti. Yazarın kitabın sonuna iliştirdiği birkaç satırlık notunu ise burnumun ucunda bir sızı ile okudum.

Bu hikâye, bizi birbirimize bağlayan tüm güzel anılara, hikâyeleri seven tüm çocuklara ve çocukların seveceği dili keşfedip onlarla o dilde konuşanlara. İyi okumalar herkese.

Yaşasın çocuk kitapları.

edebiyathaber.net (19 Aralık 2023)