Gogol’ün “Ölü Canlar” adlı yapıtı, Eyüp Karakuş çevirisiyle Bilgi Yayınevi tarafından yayımlandı.
Tanıtım bülteninden
“…bu kitapta bizim toplumumuza ait birisi anlatılmaktadır. Arabasıyla Rus topraklarında dolaşıyor ve soylusundan tutun da sıradan olanına varıncaya dek her sınıftan insanla tanışıyor. Böyle bir insanın resmedilmesinin nedeni, Rus insanının daha çok eksik, ayıp yanlarını gösterebilmektir; yoksa onun erdemlerini ve yeteneklerini sıralamak değil… Çevresini saran insanlar da aynı şekilde, zayıflıklarımızı ve yetersizliklerimizi ortaya sermek amacıyla kaleme alınmışlardır…” (Nikolay Vasilyeviç Gogol)
Emrah Polat’ın “Hepimiz Gogol’ün Palto’sundan Çıktık!” adlı yazısından:
Ölü Canlar, adına “can” denen serflerle ilgili dönen dolapların bir hicvi… Pavel İvanoviç Çiçikov kendini danışman ve toprak sahibi olarak tanıtan bir dolandırıcıdır. Bir süre gümrük dairesinde çalışan, kaçakçılarla iş gördüğü anlaşılınca işten atılan Çiçikov, insanların hoşuna gidecek sözcükleri bir araya getirmek gibi bir “hünere” sahiptir. Zaten bu özelliği sayesinde gittiği her kentte valiye varıncaya kadar herkesle rahatlıkla görüşebilecek, üstelik tümünün saygısını kazanabilecektir.
Yaptığı “iş” yasal bir boşluğu kullanarak, memurları arasında yolsuzluğun kol gezdiği devleti “yolmak” biçiminde özetlenebilir: İki nüfus sayımı arasında ölmüş canları -sağ göstererek- satın alıp maliyeye rehin vererek can başına iki yüz ruble kırmak! Bunun için Rusya’yı gezip çiftlik sahiplerinden ölü can toplayacaktır. İşte komedinin başladığı yer burasıdır; kimi çiftlik sahibi bu “alışveriş”e yanaşmaz, kimiyle ölü canlar için sıkı bir pazarlığa tutuşur.
edebiyathaber.net (22 Mart 2021)
