Ne okudum az önce ben?

Bir düşüneyim…

Çocuk romanı, evet, öyle olması lazım. Bir yandan karikatür gibi sahne sahne kareler. Mekândan mekâna net geçişler… Diyalog var, azdan biraz tasvir, konuşur gibi anlatımlar ve sonuç; patır patır canlanıveren karakterler, gürül gürül akan bir hikâye. Necati Tosuner okumuş muydunuz daha önce? Ben bu yaşımda, Günışığı Kitaplığı aracılığıyla, Dur Bakalım Petek kitabıyla tanıştım kendisiyle.

“A canım, pek de toy…” diyenlerinizi duyar gibiyim. Yine de anlatmaya devam edeceğim. Karşımda sadece meraklandıran, akıp giden, hayatı satır aralarına yaldızlı oya gibi işlemekle kalmayan; bunu belli belirsiz şiirsellikle, fazladan tek bir nokta koyulmamış sadelikle yapan bir yazı ustası var.

Petek ve Burak’ın mahallesine konuk oluyoruz. Karakalemle tek seferde çizilmiş gibi, binalar, duvarlar, insanlar. Çatışmaların en büyüğünden dem vuruluyor, yetişkinler ve çocuklar. Apartmandan biri, Petek ve Burak’a bir yanlış yapıyor. Yanlış demeyeyim hadi, ama çocuklara ayıp oluyor.

Gelgelelim bunlar yürekli çocuk; elbet bir yol bulunuyor. Keskin, canlı fırça darbeleriyle renkleniyor ortalık; aferin be, diyor insan, aferin sana ey çocuk!

Benim tavsiyem, mümkünse bu kitabı ailecek okuyun, aralara pastelle atılmış aile ortamı detaylarını aman kaçırmayın.

80 yıllık yaşamına sayısız ödül, her yaşa hitaben öyküler; o öykülerin içine işlenmiş derin düşünceler sığdıran, ne mutlu ki hâlâ üretmeye devam eden Necati Tosuner’i kitapları aracılığıyla tanımak ne şans! En kısa zamanda tecrübe etmenizi dilerim.

Bu hikâye, sonunda çocukların kazandığı mücadelelere, çocuğu destekleyen tüm yetişkinlere. İyi okumalar herkese. Yaşasın çocuk kitapları.