Gülizar ayakkabılarını çıkarıp eve girdi. Yorgunluğu, çok halsiz kaldığı zamanlardaki gibi sağ omzuna vurmuştu. Çantasını vestiyere asıp giyinme odasına yöneldi. Hastane kokusu sinmiş kıyafetlerini kirli sepetine attı. Eşofmanlarını giyip banyoda ellerini yıkamaya koyuldu. Mutfağa geçtiğinde ağrının beline de uzadığını fark etti. Ağrının asıl nedeninin yorgunluk olmadığını biliyordu. İşten gelirken gördüğü yaşlı dilenci ne kadar da çok babasını andırıyordu. Yaşlı adam yolunun üstündeydi, onu ne zaman görse yıkım yaşıyordu. Ama yaşlı dilenci  bugün iyice uzamış sakallarıyla tamamen Gülizar’ın babasıydı. Babasıyla yaşamak istemeyip yaşadıkları, yaşamak isteyip yaşayamadıkları, düzeltmek istediği ilişkileri, düzeltememenin verdiği pişmanlık, düzeltmek için bir zamanlar daha çok çabalayabileceği ama çabalamadığı gibi düşünceler sırasını bekleyen figüranlar gibi beynine üşüşüyordu. Ağlasa rahatlayacaktı ama ağlayamıyordu.

Çok uzun zamandır ağlayamıyordu. Acı doruğa çıkınca gözden yaşın inemeyeceğini okumuştu bir yerlerde. Böyle zamanlarda Tanrı’ya daha çok kızıyordu. Bazen çok inanmıyordu bu tür şeylere ama inanmalıydı. İnanmasa elinde kızacak kimsesi kalmıyordu.

Kıvırcık saçlarını her gün düzleştirip sımsıkı bağlardı. Sinir oluyordu onlara. Neden bu kadar hareketliydilerdi ki? Onlar dalga dalga uçuştukça hayattaki ketum duruşunu gösteremiyor gibi hissediyordu. Saç bağını çıkardı, saçlarını düzeltip yeniden taktı. İşten gelince yemek yapmak ona zor geliyordu. Çoğunlukla hastanede yer de dönerdi eve ama bugün yememişti. Zor gelse de bugün yemek yapmalıydı, kendini oyalaması lazımdı. Soğanları sebze dolabından çıkarıp tezgaha koydu. Çekmeceden bıçağı aldı. Sapını ayırıp çat diye ikiye böldü.  Acıydı soğan. Kokusu burnunu yaktı. İkinci bıçak darbesiyle koku etkisini gösterdi. Bir iki saniyelik şaşkınlıktan sonra boğazı düğümlendi. Soğanı kenara bırakıp başını eğdi.

Ağlıyordu.

Özlem Bıkmaz – edebiyathaber.net (10 Ekim 2015)