Her Gün Güzel, Her Yüz Cumhuriyet

Size de oluyor mu bilmem? İnsan bazen içinde yaşadığı zamanı, etrafını saran hikâyeleri, yanı başında meydana gelen harikuladelikleri görmüyor. Ya havanın ya da ruhunun kapalı olmasından kaynaklı böylesi bir durum, aslında kişinin güzellikleri keşfetmesinin önüne ister istemez set çekiyor. Oysa tüm olumsuzluklara rağmen yorgunluğun, isteksizliğin, bıkkınlığın şalını kaldırıp, gözlüğümüzü de takıp, sağımıza solumuza şöyle bir baksak, emin olun günlük güneşlik şarkılar söyleyeceğiz.

Gündelik Hayattaki Farkındalık Fotoğrafları

İşte usta sanatçı Huban Korman, Günışığı Kitaplığı’ndan çıkan Ne Gündü Ama! adlı kitabında, her bir günün dünkü ve yarınki zaman gelmezden evvel kıymetinin bilinmesi gerektiğini resmediyor. Memo, Lila ve kedisi Kiki’nin başrolde olduğu bu anlatı, rutin bir akışı sahneliyor. Bu üç yoldaş, her zamanki gibi deniz kenarında oturuyorlardır. Evlerin denize çıktığı bu şehir, belki kocaman bir sirk çadırının, cambazların, hayaletli bir şatonun, korsanlar ya da King Kong’ların olduğu bir yer değildir. Ama eğlenceli insanların ve başka bir gözle bakıldığında çok güzel gündelik olayların gerçekleştiği bir yerdir. Zaten yazar da her şey karşısında ve her şeye rağmen canı sıkılan çocuklara bir farkındalık fotoğrafı çekiyor. Lila’nın deyişiyle “geçen koca gemiler, tekneler” alışılmış olsa da aslında çok çarpıcı değil mi?

Hadi klasik tarifle ya da tabirle söyleyelim: Teknolojinin nimetlerinden yararlanmak şüphesiz çok mühim. Böylesi bir hız çağında elimizin altındaki telefon, tablet ve bilgisayarlarla anlık seyahatler yapmak ve dilediğimiz yere hemen ulaşmak artık kanıksadığımız, benimsediğimiz bir rutin. Bu teknik altyapının içine doğmuş çocukların duygu ve hayal dünyaları fiber kabloların içinden geçen enerji kadar hızlı ve değişken, burası da önemli. Zaten Korman da “denizin pırıl pırıl parlamasını ve saçlarının rüzgârda uçmasını çok seven” Lila gibi bakmayı öneriyor Ne Gündü Ama!’da. Çünkü ancak o zaman Memo’nun ikide bir de söylediği gibi her şey ‘çok sıkıcı’ olmaz.

“Cumhuriyet’in İlk Günleri Gibiydi Yüzün…”

Seyyar satıcılar, bisiklete ve motosiklete binenler, vapurla şehir turu yapanlar, balık tutanlar renk cümbüşünün detaylarıdır. İşte kenti saran bu gökkuşağının altında Lila, Memo’ya “Bugün günlerden ne, biliyor musun?” diye sorar, ama soru yine boşlukta kalır. Üstüne üstlük Memo, ileride yani büyüyünce yaşadığı mahalleden taşınacağını söyler; çünkü canı çok sıkılıyordur. Derken Lila’nın sorusunu hatırlayan Memo, “Bugün ne var?” der. Lila büyük bir mutlulukla “Bugün bayram…Çok şanslıyız… Cumhuriyet’in yüzüncü yılını kutluyoruz…” diye cevap verir. Bugünün anlamından sonra Memo’nun hatta Kiki’nin bile tavrı değişir, hep bir ağızdan “Yaşasın!” diye bağırırlar.

Toparlarsak; Huban Korman hem yazdığı hem de resimlediği Ne Gündü Ama!’ yla söz ışıldağını güne tutuyor. Güneş, her sabah doğup her akşam batıyor ya da denizler gemileri sırtında taşıyor olabilir. Ama aslında hayat hiç de alışılmışın dışında akmaz, ilerlemez. Bir de unutmadan yazar, genç dimağlara çok güzel bir mesaj veriyor: Her yeni gün baştan, bin bir umutla yaşatılan ve aynı dirençle korunacak olan egemenliğimizin tablosu gibi olmalı. İlhan Berk gibi konuşursak; “Cumhuriyet’in ilk günleri gibiydi yüzün…”

edebiyathaber.net (6 Aralık 2023)