İstanbul Kitap Fuarı’nı uzaklardan izleyerek coşkuya ortak olmaya çalıştık geçtiğimiz hafta. Fuar tarihinin Dünya Çocuk Kitapları Haftası ile örtüşmesi coşkumuzu daha bir artırdı, keyfimizi parlattı. Adeta kitapla yattık, kitapla kalktık. Çocuk ve gençlik edebiyatı özelinde baktığımda İstanbul Kitap Fuarı’nın en çok ses getiren olayı Avrupa edebiyatının asi kalemi olarak bilinen Zoran Drvenkar’ın fuara katılıp okurlarıyla buluşmasıydı. Pek çok dile çevrilen ödüllü kitaplarıyla Avrupa edebiyatının dahi yazarı olarak da kabul edilen Drvenkar, Günışığı Kitaplığı tarafından yayımlanan “Kısa Pantolonlular Çetesi” ile bir kere daha Türkçede. Bu kitap aynı zamanda 2005 yılı Alman Gençlik Edebiyatı Ödülü’nün de sahibi.
Ada, Beton, Sırıtık ve Rudolpho dört yakın arkadaştır. Hemen söyleyelim ki bu isimler gerçek değil. Çete üyelerinin kod isimleri. Zaten normal olanı da bu sanırım. Kitapta çetenin maceralarını yine çete üyelerinin ağzından okuyoruz. Dört üye dört ayrı macerayı anlatıyor bizlere.
Kapaktaki kitap adının yazılış şekli kitapla ilgili bir ipucu gibi aslında. “Kısa Pantolonlular Çetesi” komik, şaşırtıcı, sıra dışı bir kitap. Karlı maceralarda sıcacık arkadaşlık duygusunu yaşamak isteyenlere, artık yalnızlığı yaşadığımız bir ortamda dayanışmanın ne olduğunu anımsamak isteyenlere…
Günışığı Kitaplığı’nın bir diğer fuar güzeli de “Hayal Kız.” “Kısa Pantolonlular Çetesi”ne göre daha küçük bir yaş grubuna hitap eden kitapta Mavi’nin hayal dünyasını okuyoruz. Peki, siz hayal kurar mısınız? Hayal kurmadan yaşanacağına inanır mısınız? Kızın adına Mavi desem de siz Hayal anlayın onu. Çünkü kendisi böyle istiyor. Hatta adını soranlara “Mavi Hayal” yanıtını veriyor. “Mavi Hayal” ne kadar güzel bir isim değil mi? Umudun simgesi Mavi’nin ve en güzel dünyalara yolculuklara çıktığımız Hayal’in yan yana geldiğinde böylesi güzel duracağını düşünmemiştim hiç.
Mavi Hayal, hayallerinde sınır tanımayan bir çocuk. Okula da henüz başlamış. Yaşını okuyucuya yansıtan bıcır bıcır bir kız çocuğu. Ona göre sütannesinin içinde bir süt denizi var. Ne acayip değil mi? Okumayı öğrenebilmesi için annesi keyifli oyunlar yaratıyor ona. Birbirini takip eden notlar bırakıyor evin belirli yerlerine. Notların yanına da şekerler, kurabiyeler, oyuncaklar. Hayal’in okulla birlikte yaşam sınırları da genişliyor tabi. Peki, ailesinin ona yaptığı sürpriz! Hayal’in bir kardeşi olacaktır. Ve bu haberle birlikte onun yaşamında da heyecanlı günler başlar.
Hayal Kız, okula başlamanın, okumayı sökmenin heyecanı içindeki bir çocuğun hayallerinden, oyunlarından vazgeçmemesinin öyküsü.
Özge Ekmekçioğlu’nun çizimleri kitaba can vermiş adeta. Anlatılan öykü kadar başarılı. Hayal’in hayalleri kadar renkli. Hayal dünyasında yaşayanlara Leyla Ruhan Okyay’dan “Hayal Kız.
Mehmet Özçataloğlu – edebiyathaber.net (21 Kasım 2014)
