Hazırlayan: Mehmet Özçataloğlu
- Neden çocuklar için yazıyorsunuz?
Salçalı ekmek yiyip dizlerimi kanattığım günlerden tek farkım biraz daha boyum uzadı. Hatta çok da uzamadı. Sadece yokuş aşağı, duvara doğru bisiklet sürmüyorum artık. Denk gelirse frene basarım mutlaka. O zamanlar basmazdım. Ama hâlâ çikolatasız ve kahkaha atılmamış bir günü, günden saymıyorum. Yani o dönemki Nilay ile bu dönemki arasında bir uçurum yok. O yüzden çocuklar için de yazıyorum. Aslında eş zamanlı olarak hem çocuklar hem de yetişkinler için yazıyorum. O günkü moduma göre ya romanıma ya da çocuk hikâyelerime dalıyorum. Canınız bazen tatlı, bazen tuzlu çeker ya. İşte onun gibi canım hangisini çekiyorsa onu yazıyorum.
- Okuduğunuz ilk çocuk kitabı hangisiydi? Sizde ne gibi izler bıraktı?
Tabii ki Ayşegül serisi. Rengârenk harika kitaplardı. Ayşegül’le lunaparka, ormana, nerelere gittik. Onunla gülüp neşelendik, kitap okumayı sevdik. Hatta o dönem gazeteden kıyafetleri çıkardı. Onları kesip Ayşegül’e giydirirdik.
- Bu kitabı keşke ben yazsaydım, dediğiniz bir kitap oldu mu?
Olmaz mı? Kumkurdu serisi. Sanırım Asa Lind dünyada tek kıskandığım insan. Bu seri neden okullarda okutulmuyor, anlamış değilim.
- Çocuklara yönelik kitaplardan en son hangisini okudunuz? Kitapla ilgili düşüncelerinizi kısaca belirtebilir misiniz?
Kaçık Zombi Balığım. 9 yaşındaki oğlum bu seriyi çok sevince merak ettim.
Bunun gibi kitapların iyi tarafı çocuklara kitap okumayı sevdirmesi fakat ebeveynler ve öğretmenler bu tarzı pek sevmiyorlar. Normalde çocuk kitabı yazarken özgür olmak gerek. Anahtar nokta burası. Ama açıkçası ben de böyle hissetmiyorum. Çünkü özgürlüğümü kısıtlayan can alıcı bir bölüm var. Anne olmam. Bu bir avantaj gibi görünse de dezavantajı daha büyük. Anne olduğum için çocukları geliştirme ve bir şeyler öğretme kaygım sürekli beni dürtüklüyor. İç ses gibi “Tamam, yeterince komikti bu bölüm. Ama şu deyimi öğret, aman yabancılara dikkat etsinler, biraz da empatiyi yaz” diye diye çılgın kitap kategorisinde yazamıyorum. Ebeveynler ve öğretmenler kitaplarımı seviyorlar çünkü öğreticiliğin yanı sıra didaktik bir tarzım yok ama benim hayalim çok çılgın bir seri yazmak ve çocukların büyüdüklerinde bile gülümseyerek kitaplarımı hatırlamaları.
edebiyathaber.net (6 Kasım 2019)
