1. Neden çocuklar için yazıyorsunuz?

1969 Yıllarında henüz yirmi bir yaşımdayken o günlerin en önemli çocuk dergisi olan Doğan Kardeş’te yazı işlerini yönetmeye başladım. Daha kendim çocuk sahibi olmadan kendimi binlerce çocuğun okuduğu ki ( Bu gün için dahi önemli bir tiraj kabul edilecek haftalık 35.000 satışlı bir dergiydi.) bir derginin başında buldum. Çeşitli dergilerde ve gazetelerde süren meslek yaşamım boyunca benim çocuk dergiciliği yönüm öne çıkmış olacak ki, Milliyet Kardeş, Tercüman Çocuk, Tay yayınları gibi yayınların hep başında buldum kendimi. Doğal olarak kitap yazmam gerektiğini düşündüğüm anda da o alanda ürün vermem kaçınılmaz oldu. Böylece 1999 yılında ilk kitabımın satırları için daktilomun tuşlarına dokunmaya başladım.

2. Okuduğunuz ilk çocuk kitabı hangisiydi? Sizde ne gibi izler bıraktı?

Okumayı söktüğüm andan itibaren hep kendi kitaplarımı kendim aldım ve bu gün de almaya ve okumaya devam ediyorum. İlk okuduklarım arasında bende iz bırakan sanırım Pollyanna olmuştu. 

3. Bu kitabı keşke ben yazsaydım, dediğiniz bir kitap oldu mu?

Hayatımda hiç keşke demedim. Ancak elbette ki çok beğenerek okuduğum kitaplar oldu.

4. Çocuklara yönelik kitaplardan en son hangisini okudunuz? Kitapla ilgili düşüncelerinizi kısaca belirtebilir misiniz?

Son zamanlarda daha çok yetişkinlere yönelik belgesel kitaplar okuyorum, Özellikle Kurtuluş Savaşımızla ve Cumhuriyetimizin kuruluşuyla ilgili okuduklarım. Bu biraz da yazmakta olduğum bir  romanla ilgili araştırma yapmamdan kaynaklanıyor. O nedenle birkaç ay önce okuduğum son çocuk romanı Mehmet Atilla’ya ait. Güvercin Adımları/Tudem Mehmet Atilla, her  kitabında olduğu gibi bambaşka bir konuya ve soruna  mercek tutmuş. Kahramanı, zihinsel açıdan ağır gelişen bir çocuk ve çevresindekiler. Harika bir anlatım. Usta bir gözlemcilik. Tabi bunda öğretmen kökenli olmasının da etkisi  var.

edebiyathaber.net (11 Kasım 2020)