Osman, Ankara’nın uzak ve yeni kurulmuş mahallelerinden biri olan Pursaklarda doğmuş, okuldan arta kalan zamanlarda sokaklardan içeriye girmeyen, ele avuca sığmaz, fişek gibi bir oğlandı. Okulda ve derslerde pek gözü yoktu, ne doğru düzgün ders çalışır, ne de ödev yapardı. Ev hanımı olan annesi Hüsniye ve marangoz babası Seyfettin’in onu okula ve derslere yöneltmeleri klasik “otur dersini çalış” söylemlerinden öteye gitmez, o da zaten oturup çalışmazdı. Her ne hikmetse, Osman sınıfın en çalışkanlarından daha başarılıydı, sınıfta okuma yazmayı en önce öğrenen oydu, dinlediklerini çok hızlı anlar ve unutmazdı, o taze belleği bant kayıt stüdyosu gibiydi, bir duyduğunu bir daha sormazdı. İlgisini çeken konularda bir kedi kadar meraklı ve ısrarcıydı. Osman’da nereden geldiği bilinmeyen bir hayvan sevgisi vardı çünkü  annesinin  de babasının da  hayvanlarla ilgisi yoktu, hatta annesi sokaktaki hayvanlara dokunuyor ve onları sevmeye kalkışıyor diye ona tonlarca laf sayardı. Hergün evden çıkmadan hayvanlarla haşır neşir olmaması konusunda Osman’ı defalarca tembihlerdi ama Osman, söylenenlerin tam tersine hayvanlardan asla uzak durmazdı, bu sevgisi ve merakı ve evden konan ambargo, onu hayvanlara daha da yaklaştırdı.

Arzu Özgen – edebiyathaber.net (30 Ocak 2016